NIESTABILNOŚĆ STAWU SKOKOWEGO – CZ II.

Kontynuując wątek z poprzedniego tekstu będziemy teraz rozpatrywać dwa rodzaje niestabilności: mechaniczną i funkcjonalną. Ta pierwsza daje pozytywne wyniki testów więzadłowych, jednak (w przeciwieństwie do niestabilności funkcjonalnej) w codziennym życiu pacjent niekoniecznie odczuwa uciekanie, czy niepewność podczas chodzenia, biegania i innych aktywności. Należy wykluczyć inne patologie tj.: choroba zwyrodnieniowa czy wiotkość kolagenowa.

Po potwierdzeniu diagnozy lekarz ortopeda zadecyduje czy wystarczy leczenie zachowawcze czy potrzebna będzie interwencja chirurgiczna. Istotna jest aktywność fizyczna pacjenta, stopień uszkodzenia i rodzaj niestabilności. Jeżeli osoba jest bardzo aktywna i chce wrócić do sportu, a uszkodzenie jest znaczne potrzebna będzie operacja. Przy lżejszym stopniu niestabilności i mało aktywnym pacjencie wystarczy leczenie zachowawcze.

Leczenie zachowawcze obejmuje:

• miękka orteza stabilizująca staw skokowy
• unikanie forsownych wysiłków, w tym długich spacerów czy długotrwałego przebywania w pozycji stojącej
• jeżeli występuje duży ból można poprosić lekarza o przepisanie leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych
• fizykoterapia łagodząca ból, obrzęk i stan zapalny
• kinesiotaping
• masaż poprzeczny
• ćwiczenia pod okiem terapeuty
Leczenie operacyjne polega na odtworzeniu zerwanych więzadeł (najczęściej więzadła strzałkowo-skokowe przednie i strzałkowo-piętowe) z użyciem przeszczepu ze ścięgna mięśnia podeszwowego. Niekiedy wystarcza wykonanie duplikacji torebki stawowej. Polega to na jej nacięciu, a następnie założeniu na siebie jej końców i zszyciu. Powoduje to jej pogrubienie po stronie uszkodzenia oraz skrócenie więzadeł, które są elementem torebki stawowej. Operacja trwa około 1-1.5h (max do 2h, jeżeli potrzebne jest wykonanie artroskopii oczyszczającej staw). Kończynę unieruchamia się w gipsie na 6 tyg, następnie zakłada się stabilizator na 1.5 miesiąca. W tym czasie należy wprowadzić rehabilitację. Po ok. 3 miesiącach można wrócić do normalnej aktywności i sportu.

Ćwiczenia lecznicze powinny obejmować wzmacnianie mięśni strzałkowych, które mają „zastąpić” zerwane więzadła oraz ćwiczenia kontroli nerwowo-mięśniowej. W tym celu stosuje się taśmy theraband, obciążenia zewnętrzne, ćwiczenia izometryczne, ekscentryczne, koncentryczne oraz rozciągające. Trening proprioceptywny wykonujemy na niestabilnym podłożu, tj.: bosu, piłka rehabilitacyjna, maty różnej grubości, dyski sensomotoryczne, a z braku sprzętu wystarczy miękka kanapa. Aby można było mówić o wyleczeniu skręcona noga powinna dojść do min 90% możliwości drugiej kończyny. Czasami leczenie zachowawcze nie przynosi oczekiwanych efektów i lekarz zleca operację.

Trener personalny, Trener przygotowania motorycznego, fizjoterapeuta Warszawa, fitness klub Ursynów